Dola nga shtëpia dhe teksa po bridhja i vetmuar pashë në një bli dy korba të mëdhenj e të zinj. Nuk di çfarë mendova atë çast, por qielli mu duk tepër i errët dhe udha në të cilën shkelja, krejt e panjohur dhe e frikeshme. Sikur kisha vdekur, por jo plotësisht; sikur isha ndarë nga shumë gjëra për të cilat, tani më mbërthen një mall torturonjës. Tek dyqani i qelqurinave ktheva nga e majta. Në kokë kisha vetëm një mendim: t’i çoja lule në varrezë një të afërmi tim, tashmë i vdekuri. U ndala para një gruaje trashaluqe dhe miope. Shiste lule, karafilë shumëngjyrësh: të kuq, rozë, të bardhë dhe të verdhë. Gjithë ajo shportë e madhe plotë karafilë! Bleva dy, njërin të verdhë për ta dërguar në varrezë, kurse tjetrin e mora ngjyrë rozë për të marrën time, Elin. Dhe tamam në çastet kur unë po mendoja për të, para meje u shfaq Eli! Gjithë mërzia m’u davarit. Ajo buzëqeshi dhe mua mu duk sikur shkrepëtiu dielli me rrezet e tij të arta. “Gëzohem shumë që të gjeta”, tha ajo, por në çastin e mbramë m’u duk si e zënë në faj. E pyeta nga duhej t’ia mbanim dhe ajo më tha se kishte tre vjetorin e këpucëve të saj. Ç’farë mrekullie! Duhej ta festonim. Zbritëm ca shkallë duke u mbajtur tek njëri-tjetri me aq marifet sa të huajit të mos e kuptonin kurrësesi lidhjen tonë. Ajo më ndoqi pas me të prekur. Hymë në një lokal ku zumë një tryezë. Muret qenë me lagështirë dhe bënte nxehtë; pastaj binte edhe një erë zjarri i fikur me ujë. Nga e djathta ime dy të rinj flisnin ngadalë me njëri-tjetrin dhe qeshnin. Qeshnin dhe putheshin. Nuk di pse kjo na bënte ta ndjenim veten më pak fajtorë. Erdhi pronarja e lokalit që bënte të gjitha punët. Na përshëndeti e tha se aty ishte qetësi; se askush nuk trazonte dhe se po të ndizte radion nuk dëgjohej zhurma e hapave të të tjerëve sipër nesh në trotuar. Eli buzëqeshi për mirësjellje, kurse unë u hoqa sikur kjo nuk kishte shumë rëndësi. Pastaj pronarja u largua dhe ne nisëm të fjaloseshim. Folëm gjerë e gjatë për këpucët, për ditën kur i patëm blerë bashkë para tre vjetësh si dhe për përvjetorin që po festonim. I tregova pastaj për dy korbat e mëdhenj, që kisha parë dhe ajo ma ktheu se nuk kishte gjë; se korba gjendeshin kudo dhe se kjo nuk kishte lidhje me atë që unë dëshiroja të tregoja, pavarësishtë pse nuk mundja. Pastaj më pyeti nëse i kisha pirë rregullisht ilaçet për qetësimin e nervave dhe kur unë i thashë “po”, e ndjeva veten krejt si një fëmijë përpara saj. Erdhi pronarja dhe na solli dy gota me vodkë. Vazhduam të pinim në heshtje. Nga e djathta ime djali dhe vajza qeshnin. Qeshnin dhe putheshin. Unë i thashë Elit të mos i vështronte, por ajo tha se ishte e domosdoshme. Ndoshta për inat të asaj dreq zhurmë që bënin këpucët e të tjerëve në trotuar. Pastaj, tek e mbramja, ç’pështolla karafilët dhe i dhashë asaj më të bukurin. Atë ngjyrë rozë. Ajo tha se kishte dhjetë vjet që merrte lule prej meje dhe se lulet e mia po e mplaknin. Unë i thashë se lulet nuk plakin. Pastaj i shpjegova që lulja tjetër ishte për në varrezë, për një të njohurin tim tashmë të vdekur, dhe se karafilët që blihen për të vdekurit nuk kanë asgjë të përbashkët me ato që blihen për të gjallët. Por ajo u trishtua. Më pyeti nëse isha i sigurtë, që nuk i kisha ngatërruar, sepse nuk do të donte që krejt gabimisht, nga një pakujdesi e imja, të merrte prej meje një lule të blerë për një të vdekur. “Kam dhjetë vjetë që të dua” shtoi; dhe kurrë ti nuk ke blerë dy karafilë për dy kuptime kaq të largët nga njëri-tjetri. Pas kësaj që tha Eli, qëndruam pa folur derisa zhurma e hapave të të tjerëve në trotuar erdhi e u bë e padurueshme. “Sikur shkelin mbi kokën time”, tha Eli; dhe u mundua të buzëqeshë. “Ç’dreqin kanë që i përplasin kaq shumë këmbët?!” U mundova ta qetësoja duke i thënë se ata ecnin. Ecnin, thjeshtë për të arritur diku dhe se kjo nuk duhej të na bezdiste. Vajza dhe djali që putheshin u ngritën, paguan dhe dolën. Tani Eli më vështronte vetëm mua dhe në sytë e saj dallova një shkrepëtimë të marrë drite, që kërkonte të depërtonte brenda meje gjer në gjak. I thashë Elit se mund të putheshim, pavarsisht nga zhurma e hapave të të tjerëve sipër nesh në trotuar; dhe se pronarja e lokalit, tashmë nuk do të befasohej pas puthjeve që shkëmbyen dy të rinjtë. Veç kësaj, aty ndodheshim vetëm ne të dy dhe mund t’ia ngrinim zërin radios gjer në fund. Pikërisht atëherë kur unë nuk e prisja, Eli u ngrit. Tha se e kishte të pamundur të rrinte më; se pas asaj që thash unë, nuk ndjehej mirë. Pastaj shtoi se i duhej të nxitonte, të bashkohej edhe ajo me turmën që ecte sipër nesh në trotuar; se kishte dëgjuar e njohur për një çast hapat e të shoqit, kishte dëgjuar e njohur hapat e fëmijëve, të të njohurve të saj, dhe bashkë me ta edhe hapat e atyre që më kot e urrenin dhe e përflisnin. Pastaj më tha se prap do të takoheshim diku, kështu si sot, që të çmalleshim për pak kohë e të bisedonim për gjëra që duken sikur i përkasin një tjetër bote, por që në të vërtetë ne nuk bëjmë dot pa to. Eli doli dhe unë ndjeva zhurmën e njohur të hapave të saj se si u përzie me baptimën e madhe të hapave të të tjerëve mbi trotuarin sipër meje. Mbi tavolinë kishte mbetur karafili ngjyrë rozë. Eli gabimisht kishte marrë të verdhin, atë që unë pata blerë për të vdekurin.